Iz islamskog principa anti-idolopoklonstva proizilaze i mnogobrojne praktične posljedice na nivou društveno-političkih ideja koje se u potpunosti preklapaju s autentično lijevom političkom orijentacijom.

Tokom prošle godine objavljen je izvještaj belgijskog parlamenta, kao i publikacija Univerziteta u Beču autora Lorenca Vidina, s idejom da se pruži uvid u djelovanje pokretâ, nevladinih organizacija, studentskih asocijacija, intelektualnih krugova i pojedinaca koji se po autorima izvještaja nalaze pod ideološkim uticajem organizacije “Muslimanska braća”. Ono što predstavlja glavnu karakteristiku navedenih publikacija jeste izuzetno široka definicija kojom se označava šta je ono što čini neki pokret, organizaciju ili pojedinca pobornikom “konzervativnih” ili pak “ekstremističkih” svetonazorâ, koje po zaključcima izvještajâ promovišu “Muslimanska braća”. Takav postupak automatski ostavlja mogućnost da se po potrebi bezbjednosnih službi bezmalo svaki prakticirajući musliman u Evropi svrsta u navedene kategorije. Ovako nešto je sasvim očekivano od izvještajâ (in)direktno naručenih od evropskih vlada koje već dugi niz godina intenzivno rade na promociji “liberalnog”, “reformisanog” islama skrojenog po mjeri sekularnih evropskih država koje hronično pate od straha i odbojnosti spram “muslimanskog Drugog”. Međutim, ono što značajno više zabrinjava jeste da je nedavno i turski think-thank Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı (SETA) objavio veoma problematičan izvještaj “Political Engineering and the Exclusion of Religious Conservative Muslims In Europe” čiji je autor politikolog Sener Akturk. U navedenom izvještaju Akturk preuzima istovjetnu dihotomiju “liberalno-lijevih” naspram “konzervativnih” muslimana na kojoj toliko insistiraju evropske vlade i bezbjedonosne službe. Ipak, ono što je u ovom radu još problematičnije jeste način na koji je Akturk eksplicitno povukao znak jednakosti između vjerujućih, prakticirajućih muslimana i konzervativnog političkog ubeđenja i svjetonazora, te je implicitno žigosao sve one muslimane koji ne podržavaju konzervativnu ideologiju kao autsajdere odnosno “loše” muslimane.

Ljevica kao anti-idolopoklonstvo

Pogrešno razumijevanje da vjerujućî po automatizmu jesu oni koji su pripadnici konzervativne idejne orijentacije je nešto što je takođe prisutno na Balkanu gdje je nakon pada komunizma od dominantnih institucija afirmisana kruta i striktna podjela na “lijeve” i “desne”. Ova podjela i dan-danas istrajava među vjerujućim ljudima uprkos nedvosmislenom odstupanju konzervativnih političkih partija od nekih od najznačajnijih islamskih postulata kao što su: opšte dobro, pravda, solidarnost i jednakost svih ljudi pred Bogom. Ono što predstavlja prepreku da se ova dihotomija na Balkanu prevaziđe jeste izjednačavanje lijeve ideje s ateizmom, a ne sa činjenicom da se ona od svih političkih pravaca najradikalnije suprotstavlja ideji idolopoklonstva, koja je, takođe, verovatno najstranija ideja i u samom islamskom učenju. Iz islamskog principa anti-idolopoklonstva proizilaze i mnogobrojne praktične posljedice na nivou društveno-političkih ideja koje se u potpunosti preklapaju s autentično lijevom političkom orijentacijom kao što su: suprostavljenost “faraonskim” diktatorima, odbijanje idealizacije nacije i robovanja mitovima, nepriznavanje okoštalih i duboko hijerarhijskih institucija, odbijanje patrijarhata i uloge muškarca kao dominantnog bića, kao i mnoge druge.
Kako bi naša društva krenula putem istinske emancipacije i uspostavljanja pravnih, egalitarnih država i socijalnog blagostanja morao da se načini radikalni rez sa politikama prošlosti.