Činjenica da muslimani nemaju Voltera ne znači da ne znaju ništa o kritičkom promišljanju, baš kao što činjenica da Zapad nema Rumija ne znači da ne zna ništa o ljubavi.

Iz islamskog principa anti-idolopoklonstva proizilaze i mnogobrojne praktične posljedice na nivou društveno-političkih ideja koje se u potpunosti preklapaju s autentično lijevom političkom orijentacijom.

Tokom prošle godine objavljen je izvještaj belgijskog parlamenta, kao i publikacija Univerziteta u Beču autora Lorenca Vidina, s idejom da se pruži uvid u djelovanje pokretâ, nevladinih organizacija, studentskih asocijacija, intelektualnih krugova i pojedinaca koji se po autorima izvještaja nalaze pod ideološkim uticajem organizacije “Muslimanska braća”. Ono što predstavlja glavnu karakteristiku navedenih publikacija jeste izuzetno široka definicija kojom se označava šta je ono što čini neki pokret, organizaciju ili pojedinca pobornikom “konzervativnih” ili pak “ekstremističkih” svetonazorâ, koje po zaključcima izvještajâ promovišu “Muslimanska braća”. Takav postupak automatski ostavlja mogućnost da se po potrebi bezbjednosnih službi bezmalo svaki prakticirajući musliman u Evropi svrsta u navedene kategorije. Ovako nešto je sasvim očekivano od izvještajâ (in)direktno naručenih od evropskih vlada koje već dugi niz godina intenzivno rade na promociji “liberalnog”, “reformisanog” islama skrojenog po mjeri sekularnih evropskih država koje hronično pate od straha i odbojnosti spram “muslimanskog Drugog”. Međutim, ono što značajno više zabrinjava jeste da je nedavno i turski think-thank Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı (SETA) objavio veoma problematičan izvještaj “Political Engineering and the Exclusion of Religious Conservative Muslims In Europe” čiji je autor politikolog Sener Akturk. U navedenom izvještaju Akturk preuzima istovjetnu dihotomiju “liberalno-lijevih” naspram “konzervativnih” muslimana na kojoj toliko insistiraju evropske vlade i bezbjedonosne službe. Ipak, ono što je u ovom radu još problematičnije jeste način na koji je Akturk eksplicitno povukao znak jednakosti između vjerujućih, prakticirajućih muslimana i konzervativnog političkog ubeđenja i svjetonazora, te je implicitno žigosao sve one muslimane koji ne podržavaju konzervativnu ideologiju kao autsajdere odnosno “loše” muslimane.

Ljevica kao anti-idolopoklonstvo

Pogrešno razumijevanje da vjerujućî po automatizmu jesu oni koji su pripadnici konzervativne idejne orijentacije je nešto što je takođe prisutno na Balkanu gdje je nakon pada komunizma od dominantnih institucija afirmisana kruta i striktna podjela na “lijeve” i “desne”. Ova podjela i dan-danas istrajava među vjerujućim ljudima uprkos nedvosmislenom odstupanju konzervativnih političkih partija od nekih od najznačajnijih islamskih postulata kao što su: opšte dobro, pravda, solidarnost i jednakost svih ljudi pred Bogom. Ono što predstavlja prepreku da se ova dihotomija na Balkanu prevaziđe jeste izjednačavanje lijeve ideje s ateizmom, a ne sa činjenicom da se ona od svih političkih pravaca najradikalnije suprotstavlja ideji idolopoklonstva, koja je, takođe, verovatno najstranija ideja i u samom islamskom učenju. Iz islamskog principa anti-idolopoklonstva proizilaze i mnogobrojne praktične posljedice na nivou društveno-političkih ideja koje se u potpunosti preklapaju s autentično lijevom političkom orijentacijom kao što su: suprostavljenost “faraonskim” diktatorima, odbijanje idealizacije nacije i robovanja mitovima, nepriznavanje okoštalih i duboko hijerarhijskih institucija, odbijanje patrijarhata i uloge muškarca kao dominantnog bića, kao i mnoge druge.
Kako bi naša društva krenula putem istinske emancipacije i uspostavljanja pravnih, egalitarnih država i socijalnog blagostanja morao da se načini radikalni rez sa politikama prošlosti.

Da bi došle u Hatay i pokazale solidarnost sa ženama, djevojkama i djevojčicama Sirije Bošnjakinje iz Srebrenice, Bratunca, Žepe, Kasabe, Kotor- Varoši, Sanskog Mosta, Zenice, Željeznog Polja, Sarajeva, Tuzle, Bihaća i drugih bosanskih gradova prešle su u autobusima put dug preko 1.500 km.

Šamije kao zatvorski lanci
U Daily News smo dan prije čitali kako je predsjednik Crvenog križa u Turskoj Kerem Kinik izjavio da prema anketi koju su proveli među 3,5 miliona sirijskih izbjeglica koliko je prihvatila Turska, nešto više od 40% njih se izjasnilo za ostanak u Turskoj u slučaju mira u Siriji, dok se 60% izjasnilo za trenutni povratak svojim kućama u slučaju da im to prilike u njihovoj zemlji budu dozvoljavale. 75% sirijskih izbjeglica koji žive u Turskoj su žene, djeca i ljudi stariji od 65 godina.
Prijevoz i okupljanje za završni protest na velikom poligonu u Hatayu je počeo ranim jutrom. Naša grupa je stigla oko 10 sati i ponovo provedena ispred svih drugih. I ponovo oduševljenje našim dolaskom. U grupi sirijskih žena čujemo kako nas poimenice zovu. Okrećemo se i prepoznajemo grupu sirijskih aktivistica za ljudska prava koje su krajem protekle godine dolazile u Potočare da se sretnu sa majkama. Zagrljaji i suze. Od njih saznajemo za nove pokolje u istočnoj Guti i velike civilne žrtve. Među njima je i Hala Alghali, doktorica koja vodi žene koje tragaju za nestalim muževima.
Oko podne počelo je obraćanje predstavnica učesnica Konvoja savjesti.

Glasnogovornica Konvoja Gülden Sönmez je u obraćanju skupu podsjetila da su tokom rata u Siriji na hiljade žena zatočeno, 13.581 žena bila izložena mučenju i okrutnom postupanju u zatvorima sirijskog režima. Trenutno se u tim zatvorima nalazi 6.736 žena, od čega 417 djevojčica.
Prema podacima Sirijskog opservatorija za ljudska prava od 2011. sirijski režim je ubio 15.372 žena među kojima su njih 4.194 bile djevojčice.
Madžida Šorbaši, koja je sedam mjeseci provela u zatvoru sirijskog režima, govorila je o svojim patnjama tokom vremena koje je provela u zatvoru zajedno sa mužem koga su mučili pred njom. „Mučili su mi supruga kako bi me prisilili da otkrijem druge koji su sa mnom protestovali. On je od posljedica tog mučenja umro“, kazala je Šarbaši dodavši da je, nažalost, mora da kaže da je među onima koji su vršili torture nad njima bilo i žena koje rade u tim zatvorima.
U ime žena BiH na protestnom skupu je govorila majka Ramiza Gurdić. „Ovdje smo s vama danas da zajedno dignemo glas za spas žena, djevojaka i djevojčica koje su zatočene u zatvorima u Siriji. Mi im poručujemo da nisu same. Mi smo s njima“, kazala je majka Ramiza čiji govor su prekinule ovacije učesnica uz tekbire.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

„Pozivamo šefove država, vjerske poglavare, kraljeve i kraljice, one u čijim rukama je vlast, da svi učine nešto za oslobađanje naših sestara“, pozvala je Gülden Sönmez, a zatim je održan centralni dio protesta. Bio je to trominutni tihi protest bez riječi tokom koga su sve žene iz Konvoja savjesti povezale ruke šamijama ukazujući tako na zatočene žene Sirije i njihove patnje.
Pognute, zavezanih ruku, mnoge među njima su plakale doživljavajući iskreno bol kroz koju prolaze njihove sestre u Siriji. Najstarija učesnica konvoja bila je 80-godišnja Palestinka Merjem, a među Bošnjakinjama 76-godišnja Hajrija Sejdinović. Najmlađa je bila šestomjesečna Semija iz Sirije.
Protest je završen porukom da protesti i nove aktivnosti za oslobođenje Sirijki trebaju biti nastavljene i da je djelovanje na buđenju ljudske savjesti danas nužnost svakog pojedinca na zemaljskoj kugli.